Toen ik twintig was (dat is behoorlijk lang geleden) en de eerste liefde van mijn leven tegenkwam – het mooiste meisje van de klas – kwam ik ook romantische filosofen en componisten tegen. Ze sloten naadloos op ons beide aan.

In mijn ouderlijk huis hing een zwarte bakelieten telefoon, stond boven op de televisie een beeldje van Sir Winston Churchill en klonk regelmatig een radio met een kattenoog.

Op de overloop verschuilde zich een kleine, oude bibliotheek. Als schooljongen vond ik daarin eens, onder veel meer interessants, een boek over filosofen, een stoffig, ietwat somber en vooral kolossaal boek uit ik meen de jaren 1910 of nog eerder. Een zekere belangstelling was gewekt.

En nu? Nanny is verdwenen, de filosofen en componisten ook - tot op zekere hoogte dan. Maar wat bleef, althans innerlijk, in mijn verbeelding, was het Boltslaantje, vlak naast ons huis, in Zuidhorn. Dat laantje had voor mij als puber altijd iets geheimzinnigs en dichterlijks, iets romantisch.

Het zogeheten Filosofenpaadje op de afbeelding hiernaast schilderde ik in 2023 in Oosterbeek. Het loopt door het park waarin ik woon en sluit naadloos aan op mijn gemoed.